مقتل علی الأصغر علیه اسلام
وَ دَعَوْتُمْ إِلَى سَبِيلِهِ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ(جامعه کبیره)
امام باید با حکمت و موعظه مردم را به راه خدا دعوت کند، لذا بنا بر آن چه در مقاتل نقل شده از جمله:
«حكى السبط فی التذكرة عن هشام بن محمد الكلبی قال: لما رآهم الحسین علیه السلام مصرین على قتله أخذ المصحف و نشره و جعله على رأسه و نادى:
سبط ابن جوزى در تذكره از هشام بن محمّد كلبى نقل كرده كه چون حضرت امام حسین علیه السّلام دید كه لشكر در كشتن او اصرار دارند، قرآن مجید را برداشت و آن را گشود و بر سر گذاشت و در میان لشكر ندا كرد:
بینی و بینكم كتاب اللّه وجدی محمد رسول اللّه: بین من و شما کتاب خدا و جدم رسول الله (ص) حاکم است.
یا قوم بم تستحلون دمی... فساق الكلام إلى أن قال: اى قوم! براى چه خون مرا حلال مىدانید؟
آیا من پسر دختر پیغمبر شما نیستم؟
آیا به شما نرسید قول جدّم در حقّ من و برادرم حسن علیه السّلام:
هذان سیّدا شباب اهل الجنّة؟
فالتفت الحسین علیه السلام فإذا بطفل له یبكی عطشا، فأخذه على یده و قال:
یا قوم! إن لم ترحمونی فارحموا هذا الطفل »
اما وقتی این حکمتها و مواعظ در آنها اثر نکرد و دل خفته آنها را بیدار نکرد، نوبت به بذل جان میرسد: وَ بَذَلْتُمْ أَنْفُسَكُمْ فِي مَرْضَاتِهِ(جامعه)
از طرفی امام باید حجت را بر آنها و بر همه عالمیان تمام کند، ایثارش را کامل نماید و اعلام کند که با چه کسانی میجنگد از این رو در این هنگام متوجه طفلى از اولاد خود میشود كه از شدّت تشنگى مىگریست. حضرت آن كودك را بر دست گرفت و فرمود:
اگر به من رحم نمىكنید پس به این طفل رحم كنید.
«فرماه رجل منهم بسهم فذبحه، فجعل الحسین علیه السلام یبكی و یقول: پس مردى از ایشان تیرى به جانب آن طفل افكند و او را مذبوح نمود. امام حسین علیه السّلام شروع كرد به گریستن و گفت:
اللهم احكم بیننا و بین قوم دعونا لینصرونا فقتلونا: اى خدا! حكم كن بین ما و بین قومى كه خواندند ما را كه یارى كنند بر ما، پس كشتند ما را.
فنودی من الهواء: دعه یا حسین فإن له مرضعاً فی الجنة: پس ندایى از آسمان آمد كه بگذار او را یا حسین كه از براى او مرضع یعنى دایهاى است در بهشت.
(و فی الاحتجاج: أنه لما بقی فردا لیس معه أحدا إلا ابنه علی بن الحسین و ابن آخر فی الرضاع اسمه عبد اللّه أخذ الطفل لیودعه، فإذا بسهم قد أقبل حتى وقع فی لبة الصبی فقتله، فنزل عن فرسه و حفر للصبی بجفن سیفه و رمله بدمه و دفنه.) (مآخذ مقتل:نفس المهموم، الشیخ عباس القمی، 319 وتذكرة الخواص، سبط بن الجوزی،227- منتهى الآمال، شیخ عباس قمى ،ج2،ص:893 و ینابیع المودة، القندوزی ،ج3،ص:79)
وَ صَبَرْتُمْ عَلَى مَا أَصَابَكُمْ فِي جَنْبِهِ: بر مصائبی که از امت به شما رسید، برای خدا صبر کردید
وَ أَقَمْتُمُ الصَّلاةَ وَ آتَيْتُمُ الزَّكَاةَ: و [این گونه برای این که مردم به پاکی و مقام انسانیّت برسند] نماز را به پا داشتید و زکات را پرداختید
وَ أَمَرْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَيْتُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ: و امر به معروف و نهی از منکر نمودید.
وَ جَاهَدْتُمْ فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ حَتَّى أَعْلَنْتُمْ دَعْوَتَهُ وَ بَيَّنْتُمْ فَرَائِضَهُ وَ أَقَمْتُمْ حُدُودَهُ وَ نَشَرْتُمْ [وَ فَسَّرْتُمْ] شَرَائِعَ أَحْكَامِهِ وَ سَنَنْتُمْ سُنَّتَهُ وَ صِرْتُمْ فِي ذَلِكَ مِنْهُ إِلَى الرِّضَا وَ سَلَّمْتُمْ لَهُ الْقَضَاءَ وَ صَدَّقْتُمْ مِنْ رُسُلِهِ مَنْ مَضَى: و در راه خدا چنان که شایسته جهاد برای اوست، جهاد کردید تا دعوتش را آشکار ساختید و واجباتش را بیان نموده، حدودش را اقامه کرده و دستورات احکامش را نشر دادید و سنتهای خداوند را بنیان نهادید، و در این کار به مقام خشنودی او نایل شدید و به قضای او تن دادید و پیامبران گذشتهاش را تصدیق کردید.
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا عَيْنَ الْحَيَاةِ السَّلامُ عَلَيْكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْكَ وَ عَلَى آلِ بَيْتِكَ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ السَّلامُ عَلَيْكَ عَجَّلَ اللَّهُ لَكَ مَا وَعَدَكَ مِنَ النَّصْرِ وَ ظُهُورِ الْأَمْرِ السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلايَ أَنَا مَوْلاكَ عَارِفٌ بِأُولاكَ وَ أُخْرَاكَ أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى بِكَ وَ بِآلِ بَيْتِكَ وَ أَنْتَظِرُ ظُهُورَكَ وَ ظُهُورَ الْحَقِّ عَلَى يَدَيْكَ، وَ أَسْأَلُ اللَّهَ أَنْ يُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ يَجْعَلَنِي مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ لَكَ وَ التَّابِعِينَ وَ النَّاصِرِينَ لَكَ عَلَى أَعْدَائِكَ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْكَ فِي جُمْلَةِ أَوْلِيَائِكَ يَا مَوْلايَ يَا صَاحِبَ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكَ ...