محبّت به معنای خواست درونی و قلبی است. حَبَّ الشیءَ؛ یعنی آن چیز را خواستار شد و به آن علاقه پیدا کرد.

پس محبت از خواست شروع می­شود و این خواستن زیاد می­شود تا به علاقه و دلبستگی می­رسد و گاه آن­ قدر این خواستن شدید می­شود که می­رسد به دلدادگی و عشق.

در واقع انسان ریشه­اش از اُنس است و محبت و دلدادگی از خصوصیات انسان است. هیچ موجودی غیر از او حتی ملائکه، نمی­دانند طعم اُنس و مأنوس شدن یعنی چه!

اگر محبت به این معنا در کسی وجود نداشته باشد، در واقع او حیات ندارد و دلش مرده است.

در جمادات خواستن نیست، بنابراین حیات هم نیست. نباتات یک خواستن تکوینی دارند، لذا محبتی تکوینی هم دارند. در حیوانات یک نوع خواستن ارادی هست بنابراین محبت ارادی به نحو ضعیفی هم در آن ها وجود دارد. البته این نوع خواستن­ها در نباتات و حیوانات را نمی­شود محبت نامید چون در واقع خواستن­های آن­ها فقط برای رفع نیاز است و جنبه معنوی و ریشه معرفتی ندارد.

پس حیات و محبت توأمانند و نسبت مستقیم با هم دارند. هر موجودی که خواست، محبت و عشق نداشته باشه، حیات و زندگی ندارد و هر موجودی که محبت بیشتری داشته باشه از حیات بیشتری برخوردار و بهره­مند است.

خدای­تعالی از هر موجودی محبتش بیشتر است البته همان ­طور که خدا با هیچ موجودی قابل قیاس نیست، محبت او را هم با محبت هیچ مخلوقی نمی­توان مقایسه کرد .خدای­تعالی حیاتش عین ذات او و خارج از حد و اندازه است و سرمنشأ اراده و خواستن­هایش، ذات لا حدّ اوست، لذا می­شود تسامحاً گفت:

محبت او از همه موجودات بیشتر است. شنیده­اید که:" خدا از پدر و مادر به انسان مهربان­تر است"، این گفته از باب مثال و تشبیه امر نامحسوس به محسوس است و به خاطر محدودیت فهم ما و عجزی که در درک محبت خدا داریم گفته شده ،تا قدری محبت خدا برای ما محسوس و ملموس شود، والا محبت خدا به مخلوقاتش قابل درک و قابل قیاس با هیچ محبتی نیست!

خدای­تعالی هیچ نیازی به مخلوقات و بندگان خودش ندارد لذا خلقت بر اساس محبت، بنا شده نه نیاز و اگر می­فرماید: ما خلقتُ الجنَّ و الإنسَ إلا لِیعبُدُون این بر اساس نیاز خدا به عبودیت عبادش نیست بلکه برای این است که: "او رو بشناسند و او را بر اساس شناخت و آگاهی عبادت کنند۱ تا به محبت و اُنس با او برسند...."  

 ۱- اباعبدالله الحسین علیه السلام می فرمایند:«أیها الناس إن الله عز و جل ذکره ما خلق العباد الا لیعرفوه : ای مردم!خدای تعالی یادآوری فرموده ،خلق نشدند بندگان مگر برای آن که او رو بشناسندفاذا عرفوه عبدوه :پس وقتی او رو بشناسند ،بندگی اش رو می کنندفاذا عبدوه استغنوا بعبادته عن عبادة من سواه:و وقتی که او رو بندگی کردند ،از بندگی غیر او بی نیازند.