فَبِمَا نَقْضِهِم مِّيثَاقَهُمْ لَعنَّاهُمْ وَجَعَلْنَا قُلُوبَهُمْ قَاسِيَةً يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ...

پس به [سزاى] پيمان شكستنشان لعنتشان كرديم و دلهايشان را سخت گردانيديم [به طورى كه] كلمات را از مواضع خود تحريف مى‏كنند...(مائده/13)

 کسانی که پیمانشان را با خدا نقض کردند و عهدشان را با خدا نسبت به ولایت اهل بیت علیهم­السلام شکستند ۱، خدای­تعالی آن­ها را لعنت می­فرماید یعنی از رحمت و هدایتش دور می­سازد و دل­ آن­ها را قسیّ و سخت می­گرداند تا حقایق را درک نکنند لذا در نتیجه این گمراهی، کار این­ها به تحریف کلمات می افتد و کلمات را از معنای حقیقی آن جا بجا می­کنند تا دیگران را هم مثل خود گمراه سازند.

نمونه­ای از این تحریف کلمات را در کلام ابن عربی که یکی از از اقطاب بزرگ صوفیه و از این پیمان­شکنان است ملاحظه بفرمایید:

او در کتاب «فتوحات» و «فصوص الحکم» تصریح می کند و می گوید «خداوند هر شب به آسمان دنیا فرود می آید!».

او در این باره حدیثی جعلی را نقل می­کند و می­گوید:

«خداوند هر شب در ثلث آخر شب، به آسمان دنیا فرود می آید.»( الفتوحات، ج۴، ص۱۹۵ و ج۶، ص۱۱۷ ؛ فصوص الحکم، ص۱۱۱ ؛ مجموعة رسائل ابن عربی (المجموعة الثالثة)، ص۳۳۴)

این در حالی است که اهل بیت علیهم السّلام آشکارا این سخنان باطل را رد می کنند و بیان می­کنند که آن­ها کلام خدا را تحریف کرده­اند. روایت شده است که از امام رضا علیه السّلام درباره این حدیث پرسیدند، حضرت فرمود:

«خداوند کسانی را که کلام را از جایگاه اصلی خود تحریف می کنند لعنت کند. به خدا سوگند، رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) چنین حرفی نزد بلکه فرمود: خداوند «فرشته ای» را در ثلث آخر هر شب، و در شب جمعه در اول شب به آسمان دنیا می فرستد و به او فرمان می دهد و او ندا می دهد که: آیا خواهنده ای هست تا بدو ببخشم؟ و آیا توبه کننده ای هست که توبه اش را بپذیریم…». تا آنجا که می فرماید:

این فرشته همچنان ندا می دهد تا صبح بدمد، و چون صبح طلوع کند به جایگاه خود در ملکوت آسمان باز می گردد. (توحید صدوق، ص۱۷۶؛ بحارالأنوار، ج۳، ص۳۱۴ به نقل از توحید و الأمالی و عیون أخبارالرضا علیه السلام)

 در «احتجاج» از امام کاظم علیه السلام آمده است که درباره این حدیث فرمود:

«خداوند فرود نمی آید و نیازی به فرود آمدن ندارد…».( الاحتجاج، ج۲، ص۳۲۷ ؛ بحارالأنوار، ج۳، ص ۳۱۱ ؛ توحید، ص۱۸۳، حدیث۱۸ و کافی، ج۱، ص۱۲۵)

۱- نحن عهد الله فمن وفي بعهدنا فقد وفي بعهد الله، و من خفرها فقد خفر ذمة الله و عهده...

ماييم عهد و پيمان الهي، پس هر كه به عهد و پيمان ما وفا كند همانا به عهد الهي وفا نموده است، و هر كه با ما پيمان شكني نمايد، پيمان و عهد الهي را شكسته است.»( اصول كافي، ج 1: 172، كتاب الحجة، باب أن الأئمة معدن العلم و شجرة النبوة...، حديث 3)